Kantonrechter Amsterdam heeft op 11 januari 2013 het verzoek van een 61 jarige werknemer om zijn arbeidsovereenkomst te ontbinden, met een lang dienstverband en die altijd naar tevredenheid heeft gefunctioneerd, afgewezen. De werknemer met een bruto maandsalaris van € 3.074,85 bruto per maand verzocht ontbinding van de arbeidsovereenkomst onder toekenning van vergoeding van € 515.000,00 bruto.
De werkgever kon geen detacheringsopdrachten in regio van werknemer meer aanbieden. De werknemer was echter niet bereid om voor zijn werk te verhuizen. Daardoor moest hij lange reistijden maken. De kantonrechter was van oordeel dat de werkgever, werknemer vergaand tegemoet was gekomen door hem onder volledige doorbetaling van loon slechts circa 2,5 dag per week te laten werken. Verder had de werkgever op basis van het Sociaal Plan naar het oordeel van de kantonrechter een redelijk beëindigingsvoorstel gedaan van € 120.000,00 bruto en outplacementtraject.
Voorts bood de werkgever kort voor mondelinge behandeling werknemer een thuiswerk functie aan.
In plaats van over de voorstellen te onderhandelen, heeft de werknemer een volledige vergoeding voor zijn inkomens- en pensioenverlies tot aan zijn pensionering verlangd. Door deze onredelijke opstelling heeft de werknemer in belangrijke mate bijgedragen aan het geschil tussen partijen.
De kantonrechter oordeelde dat de werknemer zich in de onderhandelingen weinig buigzaam opstelde en vasthield aan ‘niet realistische financiële eisen’. Werknemer stelde zich volgens de kantonrechter ook onredelijk op door de aangeboden functie te weigeren.
Uit het voorgaande volgt dat de door de werknemer aangevoerde gronden geen verandering in de omstandigheden opleveren die ontbinding van de arbeidsovereenkomst rechtvaardigen.
Volledigheidshalve merkt de kantonrechter op, dat als de werknemer in zijn (onredelijke) houding volhardt, er een situatie kan ontstaan dat de werkgever ontbinding van de arbeidsovereenkomst gaat verzoeken waarbij ‘zijn opstelling een drukkend effect heeft op de hoogte van een eventuele vergoeding’. Deze laatste tik op de vingers was ongetwijfeld bedoeld om de werknemer, die in dienst bleef, te bewegen om alsnog een redelijk standpunt in te nemen.